„Dom, który się przebudził” to urzekająca i prosta historia o samotności, starości i nowym początku, który zawsze jest możliwy.

Samotny i zrzędliwy Larson mieszka w wielkim domu. Wciąż wspomina żonę, która odeszła i dzieci, które założyły własne rodziny. Staruszek snuje się po domu i zagląda do wszystkich pokoi, mając wrażenie, że jego bliscy cały czas tam są. Niestety, oprócz niego nie ma tam nikogo.

W domu jest cicho i pusto, aż do chwili, w której da się słyszeć dźwięk dzwonka. Niespodziewanie w opuszczonym domostwie pojawia się mały chłopiec z sąsiedztwa z prośbą o zaopiekowanie się jego roślinką na czas wyjazdu.

Larson początkowo nie był z tego zadowolony, ale doniczka szybko zmieniła jego dotychczasowe życie. Owa niespodzianka przywróciła starszego pana do życia, przypomniała mu, że świat wokoło może być piękny.

Od tamtej pory staruszek codziennie podlewał ziemię, a dom oraz życie Larsona, zaczęły nabierać barw. Odryglował dawno nieotwierane okna, wpuścił do domu świeże powietrze i ciepłe promienie słońca. Zaczął mówić i uśmiechać się, ponieważ jego życie niespodziewanie nabrało sensu. Larson odnajduje w sobie nowe siły, niemal dosłownie się odradza. Okazuje się, że troska o rozwijający się kwiat nadaje jego życiu sens, a na zmiany nigdy nie jest za późno.

„Dom, który się przebudził” w prosty, a jednocześnie bardzo poetycki sposób mówi o ważnych kwestiach, o których chcemy mówić, ale najczęściej nie wiemy, jak taką rozmowę rozpocząć. Książka może stać się początkiem do refleksji i rozmów z dziećmi o życiu, przemijaniu, starości, miłości, tęsknocie, potrzebie bliskości i towarzystwa. Na uwagę zasługują ilustracje, które utrzymane są w dosyć ponurym klimacie. Są klimatyczne i przemyślane, opowiadające tę samą historię bez słów. Myślę, że każdemu, bez względu na wiek, ta krótka lektura przypadnie do gustu. Polecam.